Επεισόδιο 1ο
΄΄Αυτοί. Αυτοί φταίνε για όλα.Ύπουλοι, βδελύγματα παρά τη φύση άνθρωποι-απάνθρωποι. Με κρατάνε μέσα ενώ το μέλλον μου βρίσκεται έξω. Μα κανένας δεν τους είπε; Οι ειδήσεις δεν φτάνουν σε αυτή την άκρη του κόσμου; Άχρηστοι και ανίκανοι. Τους μισώ όλους εδώ μέσα. Τους μισώ θανάσιμα. Χωρίς λόγο και αιτία είμαι εδώ. Ας μου έλεγαν τουλάχιστον γιατί. Τι είναι αυτό που τους κάνει να με έχουν κρατούμενο μαζί με ένα μάτσο σαλεμένους. Άραγε τι σκοπεύουν να μου κάνουν;
Μπορεί και πειράματα. Μπορεί και να είμαι εδώ μόνο και μόνο για να με χρησιμοποιήσουν σα πειραματόζωο. Θεέ μου! Σαν τις ταινίες.Κοίτα να δεις! Να το ζω και να μην το πιστεύω. Εγώ να γίνω κάτι το αναλώσιμο, ένα μέσο με το οποίο κάτι άλλο θα επιτευχθεί.
Εδώ σε αυτό το μέρος άδικα, θύμα του συστήματος, με κρατάνε φυλακισμένο. Χωρίς τον παραμικρό σεβασμό σε αυτά που έχω προσφέρει σε αυτή τη χώρα. Όλες τις θυσίες που έχω κάνει. Δεν ξέρουν τίποτα και με υποχρεώνουν να κάνω τα πάντα.Είναι το τίποτα.Εγώ τουλάχιστον είμαι κάτι.Ξέρω ποιος είμαι και τι μπορώ να κάνω.Και για ένα πράγμα είμαι απόλυτα σίγουρος.Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να το καταρρίψει: μπορώ να πετάξω. Χα! Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Μα πως δεν το σκέφτηκα τόση ώρα.Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Ήδη μπορώ να αισθανθώ το χάδι του ανέμου πάνω μου. Μακριά από αυτό το δωμάτιο της απελπισίας, μακριά από αυτούς τους ανθρώπους με τις άσπρες ρόμπες, έξω από αυτή τη φυλακή. Ναι, τόσο μακριά μπορώ να πετάξω!
Κουφάλες με τις άσπρες ρόμπες ακούτε; ΄΄
Στον πάνω όροφο ο διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής μόλις έχει μπει στο γραφείο του και τακτοποιεί τα πράγματά του.
-Ποιος ακούγεται έτσι Αναστασία;
-Ο κ.Δημητρίου. Σήμερα πιστεύει ότι είναι μυστικός πράκτορας και ότι τον κρατάμε εδώ πέρα με σκοπό να τον βασανίσουμε για να μάθουμε κάποιους κωδικούς.
-Χμμ.Για κοίτα το ιστορικό του. Έχει ξαναπαρουσιάσει ξανά παρόμοιας μορφής χαρακτήρα;
-Μάλιστα γιατρέ. Α, και κάτι άλλο. Σήμερα νομίζει ότι μπορεί και να πετάξει.
-Σοβαρά;
-Μάλιστα
-Περίεργο. Δύο διαταραχές προσωπικότητας ταυτόχρονα δεν έχει παρουσιάσει ποτέ.
Μάλλον θα πρέπει να τον επισκεφτώ για μια εξέταση σήμερα. Πολύ θα ήθελα να δω τη μέρα που θα ανακουφιστεί αυτός ο άνθρωπος από τον πόνο που κουβαλάει. Είναι υγιής άλλωστε. Θεωρητικά θα μπορούσε να ζήσει μία κανονική ζωή όπως όλοι μας.
Θα μπορούσε να έχει οικογένεια, γυναίκα, παιδιά. Θα μπορούσε να είναι χαρούμενος. Τουλάχιστον περισσότερο από ότι είναι τώρα.
-Ναι. Θα μπορούσε.Δεν είχε όμως οικογένεια;
-Α, ναι βέβαια. Συνέχεια ξεχνάω ότι η οικογένειά του είναι ο λόγος που βρίσκεται εδώ.
Κάθε πρωί τα τελευταία 10 χρόνια πέρασε έτσι. Στην αρχή ένα ξέσπασμα και μετά λυγμοί, κατάθλιψη. Τόσα χρόνια πεταμένα, χαραμισμένα μόνο και μόνο επειδή είχε, έχει, ευαίσθητο χαρακτήρα. Η καρδιά, λένε, ή θα σπάσει ή θα παγώσει. Τι γίνεται όμως όταν παγώνει σπασμένη; Οι αρετές δεν δείχνουν κανένα έλεος και σταυρώνουν τον εκλεκτό τους. Πλέκουν τον ιστό των παθών του και στο τέλος σκάβουν το λάκκου του χαμού. Έτσι φέρεται η ζωή στους προικισμένους.
΄΄ Είναι άδικο αυτό που μου συμβαίνει. Γιατί μου συμβαίνει; Ποιος είμαι εγώ;
Είμαι το αντικείμενο που του συμβαίνουν αυτά; Ή απλά ο πόνος όταν συμβαίνουν όλα αυτά;
Ίσως θα έπρεπε να δω ποιος είμαι στο χρόνο. Ποιός είμαι και ποιος ήμουν.
Αλήθεια ποιος ήμουν χθες; Δεν μπορώ να θυμηθώ καθόλου.Ούτε όμως προχτές μπορώ να θυμηθώ ποιος ήμουν.Θα φταίνε τα φάρμακα που μου έχουν δώσει για να με κάνουν να ομολογήσω. ΄΄
-Καλημέρα κ.Δημητρίου
-Τι θέλετε από εμένα πια;
-Να μας πεις ποιος είσαι
-Όχι. Ποτέ δεν θα ομολογήσω σε προδότες την ταυτότητά μου.
-Αχχχ.Τι θα μπορούσα να κάνω για να σας πείσω ότι θέλω να σας βοηθήσω; Σε αυτό το σημείο είμαι πλέον έτοιμος να δοκιμάσω τα πάντα.
-Μήπως θα μπορούσες να μου πεις εσύ ποιός νομίζεις ότι είμαι;
-Τι εννοείς;
-Δεν μπορώ να θυμηθώ καθόλου ποιος ήμουν χθες. Θυμάσαι ποιος ήμουν χθες;
Δεν θυμάμαι τίποτα από το παρελθόν μου. Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα;
-Λοιπόν θα κάνουμε μια συμφωνία. Θα σου πω ποιος ήσουνα. Για την ακρίβεια α σου δώσω όλα τα αρχεία που έχουν τοποθετηθεί στο ιστορικό σου από τότε που ήρθες. Αλλά πρέπει να μου υποσχεθείς ότι δεν θα το πεις σε κανένα. Κανονικά δεν μου επιτρέπεται να σου δείξω τίποτα από όλα αυτά. Μπορώ να βασιστώ επάνω σου;
-Ναι
΄΄ Εγώ είμαι αυτός που δεν ξέρει ποιος είναι. Αυτός που νιώθει την καρδιά του παγωμένη. Όλα κρύα είναι. Θέλω να πετάξω, αλλά τα όνειρά μου γκρεμίζονται. ΄΄
Γιατί είπε ναι σε ένα προδότη; Ε, τι άλλο μπορούσε να κάνει.
Σε λίγο μπήκε ξανά στο δωμάτιό του ο γιατρός με πέντε χοντρούς κίτρινους φακέλους. Τα αράδιασε στο κρεβάτι του και έφυγε προσεκτικά με ένοχο βλέμμα.
Για τρεις μέρες δεν βγήκε από το δωμάτιό του. Διάβαζε, σκάλιζε σημειώσεις, έβλεπε φωτογραφίες. Τίποτα όμως δεν μπορούσαν να του πουν όλα αυτά τα χαρτιά. Μέχρι που το τρίτο βράδυ βρήκε την άκρη του νήματος και τι τα συνέδεε όλα.
Πολλά πράγματα του έκαναν εντύπωση. Εδώ λέει ότι πάσχει από σύνδρομο πολλαπλών προσωπικοτήτων. Άκου να δεις. Ένα όμως ήταν που τον σόκαρε: βρίσκεται σε αυτό το νοσοκομείο δέκα χρόνια. Δέκα χρόνια; Ανήκουστο, αχώνευτο, αδύνατο. Πώς γίνεται να μην το έχει καταλάβει; Πως γίνεται.
Ήταν ο Γιάννης, 37 ετών, τρόφιμος αυτού του νοσοκομείου από τα 27 του όταν παρουσίασε ελαφρά σημάδια σχιζοφρένειας η οποία εξελίχθηκε σε κρίση προσωπικότητας. Ξέρει όμως πλέον πια προσωπικότητα. Για πρώτη φορά μπορεί να θυμηθεί ποιος ήταν χθες. Ποιος είναι όμως σήμερα; Χμ.Η αλήθεια είναι ότι μπορούμε να είμαστε λίγο επιεικείς για το ποιος είναι σήμερα. Ένα όμως είναι το σημαντικό: ξέφυγε. Απίστευτο πως βρήκε διέξοδο από την άβυσσο του μυαλού. Κι όμως τα κατάφερε. Λίγη σημασία λοιπόν έχει ποιος είναι τώρα. Σημασία έχει ότι ξανάναψε η ελπίδα για το αύριο. Για το ποιος θα είναι αύριο. Πλέον μπορεί να ονειρεύεται και να κάνει σχέδια. Φυσικά ένα πράγμα προέχει αυτή τη στιγμή: να
φύγει από εδώ μέσα.
Το πρωί η νοσοκόμα της πρωινής βάρδιας πηγαίνοντας την δόση φαρμάκων του κ.Δημητρίου στο δωμάτιό του συνάντησε κάτι που την έκανε να αναπηδήσει: ένα δωμάτιο άνω-κάτω. Το παράθυρο ανοιχτό και ο κ.Δημητρίου άφαντος.
Σκόρπια χαρτιά παντού. Χαρτιά εξετάσεων, ακτινογραφίες, σημειώσεις, φωτογραφίες. Ξεχώρισε όμως ένα σκισμένο χαρτί τετραδίου στο οποίο κάποιος είχε γράψει με κόκκινο μελάνι
΄΄ Στο μικρό κελί μου
Την αιώνια φυλακή μου
Απόψε ξόρκισα
Σύντροφοί μου
Αναμνήσεις και ελπίδες για το μέλλον
Το μικρό κελί, σάπιο κελί
Δεν είναι πια δικό μου
Ευχαριστώ γιατρέ.Τώρα υπάρχει αύριο. Πάω να το κυνηγήσω. ΄΄
Γ.Δημητρίου
