ΠΕΡΙΟΔΕΥΩΝ ΘΙΑΣΟΣ - προλογος

Για αρχή θα παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από τον ΄΄ Αντίχριστο ΄΄
του Νίτσε.


-Let us look each other in the face. We are Hyperboreans-we know well

enough how remote our place is. "Neither by land nor by water will you find the

road to the Hyperboreans": even Pindar, in his day, knew that much about us.

Beyond the North, beyond the ice, beyond death-our life, our happiness....



Ο καθένας, η ζωή του καθενός από εμάς κρέμεται από ένα τεντωμένο σχοινί.Όλοι την έχουμε ακούσει αυτή τη φράση. Τί εννοούμε όμως με αυτά που λέμε και πιο νόημα κρύβεται πίσω από τις λέξεις δεν είναι καθόλου προφανές. Ίσως μόνο εμπεριστατωμένη αναλυτική σκέψη μπορεί να μας δώσει σε μερικές περιπτώσεις κάποια συμπεράσματα.

Νομίζω, εννοούμε πως η ευτυχία στη ζωή μας κρέμεται από ένα λεπτό σχοινί.Μια εύθραυστη ισορροπία που μπορεί να σπάσει ανά πάσα ώρα και στιγμή.Μια ισορροπία που αποτελεί την απόλυτη Ιθάκη το βέλτιστο δυνατό που μπορούμε να κάνουμε στο πέρασμά μας από αυτή τη ζωή.

Αυτό που όλοι ψάχνουμε και όταν το βρούμε το υπερασπιζόμαστε μέχρι θανάτου.

Θα μπορούσε να πει κανείς, βαριά κουβέντα, ότι καταχρηστικά η ευτυχία αποτελεί το απόλυτο νόημα της ζωής στην σύγχρονη εποχή.Όντως απαλλαγμένη από lifestyle καρκινώματα και αερολογίες όπως το ΄΄να περνάμε καλά΄΄ τολμώ να πω ότι έχουμε δίκιο.

Αυτό σημαίνει ότι όλοι έχουμε δικαίωμα να την αναζητήσουμε, αν τη βρούμε, να την καταλάβουμε, μην την προσπεράσουμε νομίζοντάς την για κάτι άλλο. Όταν έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο να μην ντραπούμε για αυτό που είναι αλλά πετώντας καθετί που μας φράζει το δρόμο απέναντί της να την ενστερνιστούμε. Όταν θα μας απογοητεύει να παλέψουμε για αυτή, όταν και πάλι μας στήνει στη γωνία να την περιμένουμε, όταν τη ζούμε να τη διαιωνίζουμε, όταν την έχουμε γευτεί να την προσφέρουμε, γιατί πάντα έχει καλύτερη γεύση όταν το τραπέζι μας είναι γεμάτο με φίλους.

Αν δεν μπορούμε να την βρούμε;

Αν δεν μπορούμε να την βρούμε να την μισήσουμε, να την κάνουμε θανάσιμο εχθρό και να βράσουμε από το μίσος. Αφού τη μισήσουμε αρκετά, να τη σκοτώσουμε, στη κηδεία της να μην πατήσει κανένας, κανένας να μην τολμήσει να τη θάψει, από το αίμα να της να γράψουμε επικήδειο, στον επικήδειο να μην τη λυπηθούμε, καμία ενοχή στη συνείδησή μας, αφού θάψουμε και την πικρή της μνήμη, να την αναστήσουμε, αν την αναστήσουμε να τη δεχτούμε και να ζήσουμε μαζί της.

Ελπίζω πως αυτή η ιστορία θα είναι, τελικά, μία αναζήτηση της ευτυχίας μέσω των ανθρώπων। Έτσι κι αλλιώς η ευτυχία ορίζεται και υπάρχει μόνο ως συλλογική εμπειρία.

Σ.Κ.