Πρελούδιο Νο 1 σε Ντο Ματζόρε του Μπαχ

...Μόλις σταμάτησα να παίζω πιάνο άκουσα μια αντρική φωνή «Μα, γιατί σταματήσατε; Παίζετε πολύ όμορφα. Παρακαλώ, συνεχίστε!». Έκπληκτη, γύρισα προς την πηγή της φιλοφρόνησης και αντίκρισα έναν άγνωστο άντρα. Με αυτή τη γρήγορη ματιά, παρατήρησα ότι ήταν μελαχρινός, ψηλός, ίσως όμορφος. Δεν ήξερα για ποιο λόγο βρισκόταν εδώ, στην κύρια αίθουσα του Ωδείου, μα δεν με ένοιαζε. Γνώριζα πολύ καλά ότι με το που ξεκινήσω να παίζω, πάλι θα βρεθώ πίσω στον δικό μου, προσωπικό κόσμο κι έτσι γύρισα στις παρτιτούρες μου.
...Συνήθως όταν έπαιζα το Πρελούδιο Νο 1 σε Ντο Ματζόρε του Μπαχ, βιαζόμουν. Ήθελα να ακουστεί ομοιόμορφη η μελωδία, χωρίς να χάσει ούτε λίγο από το νεύρο της, αλλά ήταν αισθητή η έλλειψη συναισθηματισμού. Το είχα ακούσει κι αλλιώς. Σιγά-σιγά η μία νότα διαδεχόταν την επόμενη και ο κάθε ένας χρωματισμός έδινε την αίσθηση ότι σου διηγούταν την δική του ιστορία. Μα, γιατί το ακούω και τώρα έτσι; Τα δάχτυλα μου είχαν ήδη ξεκινήσει την βόλτα τους πάνω στα ασπρόμαυρα μονοπάτια του ταλαιπωρημένου ξύλινου πιάνου. Είχαν αποφασίσει τα ίδια πως ο θεατής μου έπρεπε να το ακούσει έτσι.
...Αυτό που απολαμβάνω σ’ αυτή την ερμηνεία του κομματιού, είναι ότι μπορώ κατά την διάρκειά του να κλείσω τα μάτια μου και να ταξιδέψω. Οι εικόνες, τώρα, σχηματίζονται αβίαστα μπροστά μου. Τα χρώματα της ίριδας φαντάζουν λίγα για να τις περιγράψουν. Η φύση είναι ζωντανή και με καλωσορίζει στην αγκαλιά της. Ο ουρανός δεν είναι άπιαστος, αφού μπορώ αν θέλω να πετάξω ανάμεσα στα σύννεφά του. Μπορώ και να κολυμπήσω στον βυθό της θάλασσας για να δω τις σπάνιες ομορφιές του.
...Όμως, αυτή τη φορά δεν με συντροφεύει μόνο η μουσική. Δίπλα μου βρίσκεται η θολή όψη που μου έμεινε από τον θεατή μου. Πώς κατάφερε να επιβληθεί στα δάχτυλά μου και τώρα να είναι εδώ; Μόνο εγώ ήξερα τον δρόμο. Αλλά, δε με πειράζει καθόλου. Μου είναι πιο ευχάριστο να περπατάω με ένα χέρι πλεγμένο στο δικό μου ή να βουτάω στο βυθό ενώ ξέρω πώς κάποιος είναι στην αμμουδιά και περιμένει να του ανεβάσω έναν μικρό θησαυρό. Ακόμα και ο αέρας χαϊδεύει πιο γλυκά τα φτερά μου καθώς πετάω με εκείνον στο πλάι μου. Όλα είναι γεμάτα φως.
...Τα δάχτυλά μου αφήνουν την μελωδία να σβήσει. Πρέπει να ανοίξω τα μάτια μου και να αντικρύσω εκείνον που εισέβαλλε στο μυαλό μου. Όμως, δεν θέλω. Αυτό που είδα με κλειστά τα μάτια καθώς έπαιζα, είναι σίγουρα καλύτερο από οτιδήποτε θα μπορούσε να ακολουθήσει μετά την επιστροφή μου στην πραγματικότητα. Γιατί να χαλάσω το τέλειο; Γιατί να καταστρέψω κάτι αψεγάδιαστο; Άλλωστε, αυτό το πρελούδιο του Μπαχ θα είναι πάντα εκεί για να μου το θυμίζει.

Ιωάννα Κ.

glenn gould playing it....

Το ρολόι της Ροδίας

Χαμένο στο χρόνο , κινείται παράλληλα με την πραγματικότητα μα ποτέ δε θα σου μαρτυρήσει τίποτα. Αυτό το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί στιγμές, αλλεπάλληλες ,ανόητες και συγχρόνως γεμάτες νόημα. Ένα ρολόι που χτυπάει και δημιουργεί χρώματα όταν τα μάτια μπορούν να δουν μόνο νύχτα. Είναι η στιγμή που τα όνειρα γίνονται δικά σου και όμως είναι η ίδια στιγμή που πέφτεις από τη μονότονη και άπληστη κόρνα του από πίσω όταν ανάβει πράσινο. Κάθε φορά θυμάμαι που άναβε πράσινο ποτέ δεν ξεκίναγες αμέσως. Φόβος· μα το ρολόι της Ροδίας πάντα σου δημιουργούσε ένα σκοπό. Τώρα, καλά κρυμμένο μπροστά στα μάτια σου, είναι θαμμένο κάτω από ένα πέπλο διάφανης σκόνης. Το φορούσες στο χέρι και σου μάθαινε να ζεις με την απώλεια ,άλλοτε γλυκιά, άλλοτε επώδυνη. Τώρα κάτω από το κρεβάτι σου, είναι αυτό που σου παίρνει τα όνειρα. Μήπως τελικά είναι εκεί που ήθελε να είναι; Σε ρωτάω και εσύ ποτέ δεν απαντάς. Μόνο τρέχεις. Να πας που; Για αυτό σου λέω, κρύψε το ρολόι της Ροδίας κάπου που δε θα μπορείς να το βρεις. Πάρε το απ’ το κρεβάτι σου και κρύψε το στο πρώτο όνειρό σου. Αυτό που ξέχασες και κάθε φορά που ουρλιάζεις για ταυτότητα, εγώ δε σ’ αναγνωρίζω. Τώρα ζει το ρολόι της Ροδίας και όχι εσύ.

...

Λάμπρος Δ.

Για μία τελευταία φορά

...Πρέπει να διαβάζω. Μάλλον θα έπρεπε αυτή η πρόταση να μην ξαναβγεί από το στόμα μου. Πραγματικά, δεν βρίσκω το λόγο γιατί να χρειαστεί να την αναφέρω σε κάποιον. Είναι σα να λέω «ζω». Το ξέρω ότι ζω και ότι πρέπει να διαβάζω και μάλιστα, μπορώ να το αποδείξω, παράλληλα, με τη μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής- ελπίζω να μην έχω να κάνω με υποστηρικτές του ιντουισιονισμού*. Έστω λοιπόν ότι δε ζω και δε θα πρέπει να διαβάζω. Τότε είμαι νεκρή και, προφανώς δεν ανοίγω ούτε ένα βιβλίο . Άρα δεν έχω τίποτα να σκεφτώ ή να μάθω και η ψυχή μου έχει αρχίσει να ταξιδεύει.

...Σκέφτομαι. Σκέφτομαι συνέχεια. Οποιοδήποτε ερέθισμα είναι καλοδεχούμενο. Ξέρετε, αυτό είναι ένα προτέρημα της σκέψης. Δεν είναι επιλεκτική, ούτε κάνει διακρίσεις. Μπορώ να σκέφτομαι ένα βιβλίο που διάβασα ή ένα πρόβλημα που θέλω να ασχοληθώ και λίγο αργότερα πώς θα γιορτάσω τα γενέθλιά μου ή τι καιρό θα έχει αύριο. Πρέπει, όμως να γίνει μία διαλογή του τι σκέφτομαι, κυρίως ως προς το χρόνο που του διαθέτω, όσο αυτό είναι δυνατό, αλλιώς θα ήμουν έρμαιό τους. Έτσι, όταν πολλές φορές, νιώθω το μυαλό μου να στροβιλίζεται μέσα στο κεφάλι μου και να στέλνει πρόσκληση στον πονοκέφαλο, αυτόματα η σκέψη μου το καταλαβαίνει και ασχολείται με κάτι απλό και κυρίως ξεκούραστο. Ποτέ όμως δεν σταματά.

...Μαθαίνω. Κάθε μέρα μαθαίνω και κάτι καινούριο. Είτε μια απλή πληροφορία, είτε μια ολόκληρη θεωρία. Πιστεύω ότι είναι ανάγκη του κάθε ανθρώπου η μάθηση και σε μένα η ανάγκη αυτή μετατρέπεται σε δίψα. Δεν έχει σημασία αν θα περάσει στην μακρόχρονη μνήμη μου το καθετί που θα μου προσφερθεί για μάθηση. Άλλωστε η αφομοίωση γνώσεων απαιτεί χρόνο, και συγκέντρωση και δυστυχώς δεν τα διαθέτω πάντα. Όμως απ’ την άλλη, μπορεί να υπάρξει και κάτι, ίσως μικρό ή μεγάλο, ίσως σημαντικό ή ασήμαντο, που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό μου και δεν θα ξέρω το γιατί. Όπως μου έχει ήδη συμβεί με τα μιτοχόνδρια, τα οποία λειτουργούν ως «εργοστάσια παραγωγής ενέργειας» μέσα σε ευκαρυωτικά κύτταρα. Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η συγκεκριμένη πληροφορία, την οποία έλαβα πριν τόσα χρόνια, που δεν χρειάστηκε ποτέ να ανακαλέσω και το κυριότερο, η Βιολογία δεν ανήκε ποτέ στα ενδιαφέροντα μου- μάλλον το αντίθετο-, δεν φεύγει από τη μνήμη μου. Ίσως πολύ απλά πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πληροφορίες που δε θα μας χρειαστούν ποτέ, μόνο θα υπάρχουν για να πιάνουν αβαρή χώρο, εκεί δίπλα στις «καλές» γνώσεις. Άρα πρέπει να συνεχίζω να μαθαίνω ό,τι μου προσφέρεται μέχρι να με προδώσει η μνήμη μου.

...Η ψυχή μου είναι εδώ. Δεν τολμώ καν να εκφράσω έναν ορισμό της ψυχής στο μυαλό μου, απλά συλλέγω πληροφορίες από αυτούς που προσπάθησαν και τις τροποποιώ με βάση τα πιστεύω και τα θέλω μου. Στην ψυχή μου δίνω άλλες ιδιότητες, πιο παροιμιώδεις και σίγουρα την θέλω μόνο δική μου. Θεωρώ ότι είναι μοναδική και τρανταχτή απόδειξη αυτού, είναι η απουσία από το λεξιλόγιό μας συνώνυμου ακόμα και της ίδιας της λέξης που τη συμβολίζει. Ακόμα, πιστεύω ότι χωρίς την ψυχή δεν μπορώ να συγκινηθώ, να κλάψω και δεν έχω τη δύναμη και τη θέληση να πάρω σημαντικές αποφάσεις. Όμως εγώ συγκινούμαι, κλαίω και καθημερινά καλούμαι να αποφασίσω πάνω σε θέματα που έχουν αντίκτυπο και σε μένα, αλλά και στους γύρω μου. Αυτό σημαίνει ότι η ψυχή μου, ακόμα κι αν έχει την ενδιάθετη τάση να απελευθερωθεί από μένα, όπως πίστευε η Πυθαγόρεια σχολή, σίγουρα αυτή τη στιγμή δεν ταξιδεύει για να βρει άλλη θνητή φυλακή.

...Άρα, το αρχικό συμπέρασμα είναι άτοπο. Επομένως ζω και πρέπει να διαβάζω. Αυτή είναι η τελευταία φορά που σχηματίζω αυτή την πρόταση.

...

Ιωάννα Κ.

...

*Ιντουισιονισμός : Σχολή φιλοσοφίας των μαθηματικών που εμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα και ιδρυτής της ήταν ο Ολλανδός μαθηματικός L.E.J. Brouwer. Ένα από τα βασικά στοιχεία των Ιντουισιονιστών είναι ότι δέχονται μόνο κατασκευαστικές μεθόδους απόδειξης των μαθηματικών θεωρημάτων και απορρίπτουν εκείνες που χρησιμοποιούν τη μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής.

Καλή αρχή

Η Λογοτεχνική ομάδα του Τμήματος Μαθηματικών δημιουργήθηκε αυθόρμητα μετά από ένα μήνυμα του Λάμπρου στο ΦΟΡΟΥΜ του Τμήματος Μαθηματικών. Αμέσως είχαμε όλοι το συναίσθημα ότι κάτι καλό γίνεται και το πείραμα θα πάει καλά.

Εδώ θα γίνονται αναρτήσεις είτε κειμένων από βιβλία που προσέχθηκαν ιδιαίτερα από την ομάδα, είτε κείμενα μελών της ομάδας