Το ρολόι της Ροδίας

Χαμένο στο χρόνο , κινείται παράλληλα με την πραγματικότητα μα ποτέ δε θα σου μαρτυρήσει τίποτα. Αυτό το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί στιγμές, αλλεπάλληλες ,ανόητες και συγχρόνως γεμάτες νόημα. Ένα ρολόι που χτυπάει και δημιουργεί χρώματα όταν τα μάτια μπορούν να δουν μόνο νύχτα. Είναι η στιγμή που τα όνειρα γίνονται δικά σου και όμως είναι η ίδια στιγμή που πέφτεις από τη μονότονη και άπληστη κόρνα του από πίσω όταν ανάβει πράσινο. Κάθε φορά θυμάμαι που άναβε πράσινο ποτέ δεν ξεκίναγες αμέσως. Φόβος· μα το ρολόι της Ροδίας πάντα σου δημιουργούσε ένα σκοπό. Τώρα, καλά κρυμμένο μπροστά στα μάτια σου, είναι θαμμένο κάτω από ένα πέπλο διάφανης σκόνης. Το φορούσες στο χέρι και σου μάθαινε να ζεις με την απώλεια ,άλλοτε γλυκιά, άλλοτε επώδυνη. Τώρα κάτω από το κρεβάτι σου, είναι αυτό που σου παίρνει τα όνειρα. Μήπως τελικά είναι εκεί που ήθελε να είναι; Σε ρωτάω και εσύ ποτέ δεν απαντάς. Μόνο τρέχεις. Να πας που; Για αυτό σου λέω, κρύψε το ρολόι της Ροδίας κάπου που δε θα μπορείς να το βρεις. Πάρε το απ’ το κρεβάτι σου και κρύψε το στο πρώτο όνειρό σου. Αυτό που ξέχασες και κάθε φορά που ουρλιάζεις για ταυτότητα, εγώ δε σ’ αναγνωρίζω. Τώρα ζει το ρολόι της Ροδίας και όχι εσύ.

...

Λάμπρος Δ.