Για μία τελευταία φορά

...Πρέπει να διαβάζω. Μάλλον θα έπρεπε αυτή η πρόταση να μην ξαναβγεί από το στόμα μου. Πραγματικά, δεν βρίσκω το λόγο γιατί να χρειαστεί να την αναφέρω σε κάποιον. Είναι σα να λέω «ζω». Το ξέρω ότι ζω και ότι πρέπει να διαβάζω και μάλιστα, μπορώ να το αποδείξω, παράλληλα, με τη μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής- ελπίζω να μην έχω να κάνω με υποστηρικτές του ιντουισιονισμού*. Έστω λοιπόν ότι δε ζω και δε θα πρέπει να διαβάζω. Τότε είμαι νεκρή και, προφανώς δεν ανοίγω ούτε ένα βιβλίο . Άρα δεν έχω τίποτα να σκεφτώ ή να μάθω και η ψυχή μου έχει αρχίσει να ταξιδεύει.

...Σκέφτομαι. Σκέφτομαι συνέχεια. Οποιοδήποτε ερέθισμα είναι καλοδεχούμενο. Ξέρετε, αυτό είναι ένα προτέρημα της σκέψης. Δεν είναι επιλεκτική, ούτε κάνει διακρίσεις. Μπορώ να σκέφτομαι ένα βιβλίο που διάβασα ή ένα πρόβλημα που θέλω να ασχοληθώ και λίγο αργότερα πώς θα γιορτάσω τα γενέθλιά μου ή τι καιρό θα έχει αύριο. Πρέπει, όμως να γίνει μία διαλογή του τι σκέφτομαι, κυρίως ως προς το χρόνο που του διαθέτω, όσο αυτό είναι δυνατό, αλλιώς θα ήμουν έρμαιό τους. Έτσι, όταν πολλές φορές, νιώθω το μυαλό μου να στροβιλίζεται μέσα στο κεφάλι μου και να στέλνει πρόσκληση στον πονοκέφαλο, αυτόματα η σκέψη μου το καταλαβαίνει και ασχολείται με κάτι απλό και κυρίως ξεκούραστο. Ποτέ όμως δεν σταματά.

...Μαθαίνω. Κάθε μέρα μαθαίνω και κάτι καινούριο. Είτε μια απλή πληροφορία, είτε μια ολόκληρη θεωρία. Πιστεύω ότι είναι ανάγκη του κάθε ανθρώπου η μάθηση και σε μένα η ανάγκη αυτή μετατρέπεται σε δίψα. Δεν έχει σημασία αν θα περάσει στην μακρόχρονη μνήμη μου το καθετί που θα μου προσφερθεί για μάθηση. Άλλωστε η αφομοίωση γνώσεων απαιτεί χρόνο, και συγκέντρωση και δυστυχώς δεν τα διαθέτω πάντα. Όμως απ’ την άλλη, μπορεί να υπάρξει και κάτι, ίσως μικρό ή μεγάλο, ίσως σημαντικό ή ασήμαντο, που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό μου και δεν θα ξέρω το γιατί. Όπως μου έχει ήδη συμβεί με τα μιτοχόνδρια, τα οποία λειτουργούν ως «εργοστάσια παραγωγής ενέργειας» μέσα σε ευκαρυωτικά κύτταρα. Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η συγκεκριμένη πληροφορία, την οποία έλαβα πριν τόσα χρόνια, που δεν χρειάστηκε ποτέ να ανακαλέσω και το κυριότερο, η Βιολογία δεν ανήκε ποτέ στα ενδιαφέροντα μου- μάλλον το αντίθετο-, δεν φεύγει από τη μνήμη μου. Ίσως πολύ απλά πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πληροφορίες που δε θα μας χρειαστούν ποτέ, μόνο θα υπάρχουν για να πιάνουν αβαρή χώρο, εκεί δίπλα στις «καλές» γνώσεις. Άρα πρέπει να συνεχίζω να μαθαίνω ό,τι μου προσφέρεται μέχρι να με προδώσει η μνήμη μου.

...Η ψυχή μου είναι εδώ. Δεν τολμώ καν να εκφράσω έναν ορισμό της ψυχής στο μυαλό μου, απλά συλλέγω πληροφορίες από αυτούς που προσπάθησαν και τις τροποποιώ με βάση τα πιστεύω και τα θέλω μου. Στην ψυχή μου δίνω άλλες ιδιότητες, πιο παροιμιώδεις και σίγουρα την θέλω μόνο δική μου. Θεωρώ ότι είναι μοναδική και τρανταχτή απόδειξη αυτού, είναι η απουσία από το λεξιλόγιό μας συνώνυμου ακόμα και της ίδιας της λέξης που τη συμβολίζει. Ακόμα, πιστεύω ότι χωρίς την ψυχή δεν μπορώ να συγκινηθώ, να κλάψω και δεν έχω τη δύναμη και τη θέληση να πάρω σημαντικές αποφάσεις. Όμως εγώ συγκινούμαι, κλαίω και καθημερινά καλούμαι να αποφασίσω πάνω σε θέματα που έχουν αντίκτυπο και σε μένα, αλλά και στους γύρω μου. Αυτό σημαίνει ότι η ψυχή μου, ακόμα κι αν έχει την ενδιάθετη τάση να απελευθερωθεί από μένα, όπως πίστευε η Πυθαγόρεια σχολή, σίγουρα αυτή τη στιγμή δεν ταξιδεύει για να βρει άλλη θνητή φυλακή.

...Άρα, το αρχικό συμπέρασμα είναι άτοπο. Επομένως ζω και πρέπει να διαβάζω. Αυτή είναι η τελευταία φορά που σχηματίζω αυτή την πρόταση.

...

Ιωάννα Κ.

...

*Ιντουισιονισμός : Σχολή φιλοσοφίας των μαθηματικών που εμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα και ιδρυτής της ήταν ο Ολλανδός μαθηματικός L.E.J. Brouwer. Ένα από τα βασικά στοιχεία των Ιντουισιονιστών είναι ότι δέχονται μόνο κατασκευαστικές μεθόδους απόδειξης των μαθηματικών θεωρημάτων και απορρίπτουν εκείνες που χρησιμοποιούν τη μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής.