Χλόη

Μετά από καιρό
άρχισα να σε αναζητώ

Φοβάμαι,αλλά είμαι σίγουρος όταν σε κοιτώ
όταν σε ψέματα προσπαθώ να κρυφτώ

Σήμερα θα βγω στην πόλη και θα σε ψάξω
και αν δε σε βρω την πόλη θα την αλλάξω

Σε σκέφτομαι όπως τότε,θυμάσαι;
ο άνεμος χόρευε με τα μαλλιά σου,ή εσύ μ΄ αυτόν?

Μου έλεγες να μη με νοιάζει αν μας κοιτάνε άλλοι,
μα το χαμόγελο σου δεν είναι σαν το δικό μου

Το άγγιγμα σου απαλό σαν να μη με ακουμπάς
και η υπόσχεση σου ψεύτικη σαν να μη αγαπάς

Τυχεροί αυτοί που σε κοιτούν και σε ξοδεύουν
είσαι ευτυχισμένη ή απλά αποφασισμένη ή φοβισμένη όπως εγώ?

Απόψε που ξαναμιλώ με σένα,απόψε που δεν υπολογίζω κανένα
είναι που θα ξανακρυφτώ σε μένα
Γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ,να σε ψάξω και να μη σε βρω
και αν ξαναχαθείς να πας να γαμηθείς!

Λάμπρος Δ.

ΦΥΓΗ - Μέρος Ι

Επεισόδιο 1^ο

΄΄Αυτοί. Αυτοί φταίνε για όλα.Ύπουλοι, βδελύγματα παρά τη φύση άνθρωποι-απάνθρωποι. Με κρατάνε μέσα ενώ το μέλλον μου βρίσκεται έξω. Μα κανένας δεν τους είπε; Οι ειδήσεις δεν φτάνουν σε αυτή την άκρη του κόσμου; Άχρηστοι και ανίκανοι. Τους μισώ όλους εδώ μέσα. Τους μισώ θανάσιμα. Χωρίς λόγο και αιτία είμαι εδώ. Ας μου έλεγαν τουλάχιστον γιατί. Τι είναι αυτό που τους κάνει να με έχουν κρατούμενο μαζί με ένα μάτσο σαλεμένους. Άραγε τι σκοπεύουν να μου κάνουν;

Μπορεί και πειράματα. Μπορεί και να είμαι εδώ μόνο και μόνο για να με χρησιμοποιήσουν σα πειραματόζωο. Θεέ μου! Σαν τις ταινίες.Κοίτα να δεις! Να το ζω και να μην το πιστεύω. Εγώ να γίνω κάτι το αναλώσιμο, ένα μέσο με το οποίο κάτι άλλο θα επιτευχθεί.

Εδώ σε αυτό το μέρος άδικα, θύμα του συστήματος, με κρατάνε φυλακισμένο. Χωρίς τον παραμικρό σεβασμό σε αυτά που έχω προσφέρει σε αυτή τη χώρα. Όλες τις θυσίες που έχω κάνει. Δεν ξέρουν τίποτα και με υποχρεώνουν να κάνω τα πάντα.Είναι το τίποτα.Εγώ τουλάχιστον είμαι κάτι.Ξέρω ποιος είμαι και τι μπορώ να κάνω.Και για ένα πράγμα είμαι απόλυτα σίγουρος.Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να το καταρρίψει: μπορώ να πετάξω. Χα! Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Μα πως δεν το σκέφτηκα τόση ώρα.Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Ήδη μπορώ να αισθανθώ το χάδι του ανέμου πάνω μου. Μακριά από αυτό το δωμάτιο της απελπισίας, μακριά από αυτούς τους ανθρώπους με τις άσπρες ρόμπες, έξω από αυτή τη φυλακή. Ναι, τόσο μακριά μπορώ να πετάξω!

Κουφάλες με τις άσπρες ρόμπες ακούτε; ΄΄

Στον πάνω όροφο ο διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής μόλις έχει μπει στο γραφείο του και τακτοποιεί τα πράγματά του.

-Ποιος ακούγεται έτσι Αναστασία;

-Ο κ.Δημητρίου. Σήμερα πιστεύει ότι είναι μυστικός πράκτορας και ότι τον κρατάμε εδώ πέρα με σκοπό να τον βασανίσουμε για να μάθουμε κάποιους κωδικούς.

-Χμμ.Για κοίτα το ιστορικό του. Έχει ξαναπαρουσιάσει ξανά παρόμοιας μορφής χαρακτήρα;

-Μάλιστα γιατρέ. Α, και κάτι άλλο. Σήμερα νομίζει ότι μπορεί και να πετάξει.

-Σοβαρά;

-Μάλιστα

-Περίεργο. Δύο διαταραχές προσωπικότητας ταυτόχρονα δεν έχει παρουσιάσει ποτέ.

Μάλλον θα πρέπει να τον επισκεφτώ για μια εξέταση σήμερα. Πολύ θα ήθελα να δω τη μέρα που θα ανακουφιστεί αυτός ο άνθρωπος από τον πόνο που κουβαλάει. Είναι υγιής άλλωστε. Θεωρητικά θα μπορούσε να ζήσει μία κανονική ζωή όπως όλοι μας.

Θα μπορούσε να έχει οικογένεια, γυναίκα, παιδιά. Θα μπορούσε να είναι χαρούμενος. Τουλάχιστον περισσότερο από ότι είναι τώρα.

-Ναι. Θα μπορούσε.Δεν είχε όμως οικογένεια;

-Α, ναι βέβαια. Συνέχεια ξεχνάω ότι η οικογένειά του είναι ο λόγος που βρίσκεται εδώ.

Κάθε πρωί τα τελευταία 10 χρόνια πέρασε έτσι. Στην αρχή ένα ξέσπασμα και μετά λυγμοί, κατάθλιψη. Τόσα χρόνια πεταμένα, χαραμισμένα μόνο και μόνο επειδή είχε, έχει, ευαίσθητο χαρακτήρα. Η καρδιά, λένε, ή θα σπάσει ή θα παγώσει. Τι γίνεται όμως όταν παγώνει σπασμένη; Οι αρετές δεν δείχνουν κανένα έλεος και σταυρώνουν τον εκλεκτό τους. Πλέκουν τον ιστό των παθών του και στο τέλος σκάβουν το λάκκου του χαμού. Έτσι φέρεται η ζωή στους προικισμένους.

΄΄ Είναι άδικο αυτό που μου συμβαίνει. Γιατί μου συμβαίνει; Ποιος είμαι εγώ;

Είμαι το αντικείμενο που του συμβαίνουν αυτά; Ή απλά ο πόνος όταν συμβαίνουν όλα αυτά;

Ίσως θα έπρεπε να δω ποιος είμαι στο χρόνο. Ποιός είμαι και ποιος ήμουν.

Αλήθεια ποιος ήμουν χθες; Δεν μπορώ να θυμηθώ καθόλου.Ούτε όμως προχτές μπορώ να θυμηθώ ποιος ήμουν.Θα φταίνε τα φάρμακα που μου έχουν δώσει για να με κάνουν να ομολογήσω. ΄΄

-Καλημέρα κ.Δημητρίου

-Τι θέλετε από εμένα πια;

-Να μας πεις ποιος είσαι

-Όχι. Ποτέ δεν θα ομολογήσω σε προδότες την ταυτότητά μου.

-Αχχχ.Τι θα μπορούσα να κάνω για να σας πείσω ότι θέλω να σας βοηθήσω; Σε αυτό το σημείο είμαι πλέον έτοιμος να δοκιμάσω τα πάντα.

-Μήπως θα μπορούσες να μου πεις εσύ ποιός νομίζεις ότι είμαι;

-Τι εννοείς;

-Δεν μπορώ να θυμηθώ καθόλου ποιος ήμουν χθες. Θυμάσαι ποιος ήμουν χθες;

Δεν θυμάμαι τίποτα από το παρελθόν μου. Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα;

-Λοιπόν θα κάνουμε μια συμφωνία. Θα σου πω ποιος ήσουνα. Για την ακρίβεια α σου δώσω όλα τα αρχεία που έχουν τοποθετηθεί στο ιστορικό σου από τότε που ήρθες. Αλλά πρέπει να μου υποσχεθείς ότι δεν θα το πεις σε κανένα. Κανονικά δεν μου επιτρέπεται να σου δείξω τίποτα από όλα αυτά. Μπορώ να βασιστώ επάνω σου;

-Ναι

΄΄ Εγώ είμαι αυτός που δεν ξέρει ποιος είναι. Αυτός που νιώθει την καρδιά του παγωμένη. Όλα κρύα είναι. Θέλω να πετάξω, αλλά τα όνειρά μου γκρεμίζονται. ΄΄

Γιατί είπε ναι σε ένα προδότη; Ε, τι άλλο μπορούσε να κάνει.

Σε λίγο μπήκε ξανά στο δωμάτιό του ο γιατρός με πέντε χοντρούς κίτρινους φακέλους. Τα αράδιασε στο κρεβάτι του και έφυγε προσεκτικά με ένοχο βλέμμα.

Για τρεις μέρες δεν βγήκε από το δωμάτιό του. Διάβαζε, σκάλιζε σημειώσεις, έβλεπε φωτογραφίες. Τίποτα όμως δεν μπορούσαν να του πουν όλα αυτά τα χαρτιά. Μέχρι που το τρίτο βράδυ βρήκε την άκρη του νήματος και τι τα συνέδεε όλα.

Πολλά πράγματα του έκαναν εντύπωση. Εδώ λέει ότι πάσχει από σύνδρομο πολλαπλών προσωπικοτήτων. Άκου να δεις. Ένα όμως ήταν που τον σόκαρε: βρίσκεται σε αυτό το νοσοκομείο δέκα χρόνια. Δέκα χρόνια; Ανήκουστο, αχώνευτο, αδύνατο. Πώς γίνεται να μην το έχει καταλάβει; Πως γίνεται.

Ήταν ο Γιάννης, 37 ετών, τρόφιμος αυτού του νοσοκομείου από τα 27 του όταν παρουσίασε ελαφρά σημάδια σχιζοφρένειας η οποία εξελίχθηκε σε κρίση προσωπικότητας. Ξέρει όμως πλέον πια προσωπικότητα. Για πρώτη φορά μπορεί να θυμηθεί ποιος ήταν χθες. Ποιος είναι όμως σήμερα; Χμ.Η αλήθεια είναι ότι μπορούμε να είμαστε λίγο επιεικείς για το ποιος είναι σήμερα. Ένα όμως είναι το σημαντικό: ξέφυγε. Απίστευτο πως βρήκε διέξοδο από την άβυσσο του μυαλού. Κι όμως τα κατάφερε. Λίγη σημασία λοιπόν έχει ποιος είναι τώρα. Σημασία έχει ότι ξανάναψε η ελπίδα για το αύριο. Για το ποιος θα είναι αύριο. Πλέον μπορεί να ονειρεύεται και να κάνει σχέδια. Φυσικά ένα πράγμα προέχει αυτή τη στιγμή: να

φύγει από εδώ μέσα.

Το πρωί η νοσοκόμα της πρωινής βάρδιας πηγαίνοντας την δόση φαρμάκων του κ.Δημητρίου στο δωμάτιό του συνάντησε κάτι που την έκανε να αναπηδήσει: ένα δωμάτιο άνω-κάτω. Το παράθυρο ανοιχτό και ο κ.Δημητρίου άφαντος.

Σκόρπια χαρτιά παντού. Χαρτιά εξετάσεων, ακτινογραφίες, σημειώσεις, φωτογραφίες. Ξεχώρισε όμως ένα σκισμένο χαρτί τετραδίου στο οποίο κάποιος είχε γράψει με κόκκινο μελάνι

΄΄ Στο μικρό κελί μου

Την αιώνια φυλακή μου

Απόψε ξόρκισα

Σύντροφοί μου

Αναμνήσεις και ελπίδες για το μέλλον

Το μικρό κελί, σάπιο κελί

Δεν είναι πια δικό μου

Ευχαριστώ γιατρέ.Τώρα υπάρχει αύριο. Πάω να το κυνηγήσω. ΄΄

Γ.Δημητρίου

ΠΕΡΙΟΔΕΥΩΝ ΘΙΑΣΟΣ - προλογος

Για αρχή θα παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από τον ΄΄ Αντίχριστο ΄΄
του Νίτσε.


-Let us look each other in the face. We are Hyperboreans-we know well

enough how remote our place is. "Neither by land nor by water will you find the

road to the Hyperboreans": even Pindar, in his day, knew that much about us.

Beyond the North, beyond the ice, beyond death-our life, our happiness....



Ο καθένας, η ζωή του καθενός από εμάς κρέμεται από ένα τεντωμένο σχοινί.Όλοι την έχουμε ακούσει αυτή τη φράση. Τί εννοούμε όμως με αυτά που λέμε και πιο νόημα κρύβεται πίσω από τις λέξεις δεν είναι καθόλου προφανές. Ίσως μόνο εμπεριστατωμένη αναλυτική σκέψη μπορεί να μας δώσει σε μερικές περιπτώσεις κάποια συμπεράσματα.

Νομίζω, εννοούμε πως η ευτυχία στη ζωή μας κρέμεται από ένα λεπτό σχοινί.Μια εύθραυστη ισορροπία που μπορεί να σπάσει ανά πάσα ώρα και στιγμή.Μια ισορροπία που αποτελεί την απόλυτη Ιθάκη το βέλτιστο δυνατό που μπορούμε να κάνουμε στο πέρασμά μας από αυτή τη ζωή.

Αυτό που όλοι ψάχνουμε και όταν το βρούμε το υπερασπιζόμαστε μέχρι θανάτου.

Θα μπορούσε να πει κανείς, βαριά κουβέντα, ότι καταχρηστικά η ευτυχία αποτελεί το απόλυτο νόημα της ζωής στην σύγχρονη εποχή.Όντως απαλλαγμένη από lifestyle καρκινώματα και αερολογίες όπως το ΄΄να περνάμε καλά΄΄ τολμώ να πω ότι έχουμε δίκιο.

Αυτό σημαίνει ότι όλοι έχουμε δικαίωμα να την αναζητήσουμε, αν τη βρούμε, να την καταλάβουμε, μην την προσπεράσουμε νομίζοντάς την για κάτι άλλο. Όταν έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο να μην ντραπούμε για αυτό που είναι αλλά πετώντας καθετί που μας φράζει το δρόμο απέναντί της να την ενστερνιστούμε. Όταν θα μας απογοητεύει να παλέψουμε για αυτή, όταν και πάλι μας στήνει στη γωνία να την περιμένουμε, όταν τη ζούμε να τη διαιωνίζουμε, όταν την έχουμε γευτεί να την προσφέρουμε, γιατί πάντα έχει καλύτερη γεύση όταν το τραπέζι μας είναι γεμάτο με φίλους.

Αν δεν μπορούμε να την βρούμε;

Αν δεν μπορούμε να την βρούμε να την μισήσουμε, να την κάνουμε θανάσιμο εχθρό και να βράσουμε από το μίσος. Αφού τη μισήσουμε αρκετά, να τη σκοτώσουμε, στη κηδεία της να μην πατήσει κανένας, κανένας να μην τολμήσει να τη θάψει, από το αίμα να της να γράψουμε επικήδειο, στον επικήδειο να μην τη λυπηθούμε, καμία ενοχή στη συνείδησή μας, αφού θάψουμε και την πικρή της μνήμη, να την αναστήσουμε, αν την αναστήσουμε να τη δεχτούμε και να ζήσουμε μαζί της.

Ελπίζω πως αυτή η ιστορία θα είναι, τελικά, μία αναζήτηση της ευτυχίας μέσω των ανθρώπων। Έτσι κι αλλιώς η ευτυχία ορίζεται και υπάρχει μόνο ως συλλογική εμπειρία.

Σ.Κ.

Πρελούδιο Νο 1 σε Ντο Ματζόρε του Μπαχ

...Μόλις σταμάτησα να παίζω πιάνο άκουσα μια αντρική φωνή «Μα, γιατί σταματήσατε; Παίζετε πολύ όμορφα. Παρακαλώ, συνεχίστε!». Έκπληκτη, γύρισα προς την πηγή της φιλοφρόνησης και αντίκρισα έναν άγνωστο άντρα. Με αυτή τη γρήγορη ματιά, παρατήρησα ότι ήταν μελαχρινός, ψηλός, ίσως όμορφος. Δεν ήξερα για ποιο λόγο βρισκόταν εδώ, στην κύρια αίθουσα του Ωδείου, μα δεν με ένοιαζε. Γνώριζα πολύ καλά ότι με το που ξεκινήσω να παίζω, πάλι θα βρεθώ πίσω στον δικό μου, προσωπικό κόσμο κι έτσι γύρισα στις παρτιτούρες μου.
...Συνήθως όταν έπαιζα το Πρελούδιο Νο 1 σε Ντο Ματζόρε του Μπαχ, βιαζόμουν. Ήθελα να ακουστεί ομοιόμορφη η μελωδία, χωρίς να χάσει ούτε λίγο από το νεύρο της, αλλά ήταν αισθητή η έλλειψη συναισθηματισμού. Το είχα ακούσει κι αλλιώς. Σιγά-σιγά η μία νότα διαδεχόταν την επόμενη και ο κάθε ένας χρωματισμός έδινε την αίσθηση ότι σου διηγούταν την δική του ιστορία. Μα, γιατί το ακούω και τώρα έτσι; Τα δάχτυλα μου είχαν ήδη ξεκινήσει την βόλτα τους πάνω στα ασπρόμαυρα μονοπάτια του ταλαιπωρημένου ξύλινου πιάνου. Είχαν αποφασίσει τα ίδια πως ο θεατής μου έπρεπε να το ακούσει έτσι.
...Αυτό που απολαμβάνω σ’ αυτή την ερμηνεία του κομματιού, είναι ότι μπορώ κατά την διάρκειά του να κλείσω τα μάτια μου και να ταξιδέψω. Οι εικόνες, τώρα, σχηματίζονται αβίαστα μπροστά μου. Τα χρώματα της ίριδας φαντάζουν λίγα για να τις περιγράψουν. Η φύση είναι ζωντανή και με καλωσορίζει στην αγκαλιά της. Ο ουρανός δεν είναι άπιαστος, αφού μπορώ αν θέλω να πετάξω ανάμεσα στα σύννεφά του. Μπορώ και να κολυμπήσω στον βυθό της θάλασσας για να δω τις σπάνιες ομορφιές του.
...Όμως, αυτή τη φορά δεν με συντροφεύει μόνο η μουσική. Δίπλα μου βρίσκεται η θολή όψη που μου έμεινε από τον θεατή μου. Πώς κατάφερε να επιβληθεί στα δάχτυλά μου και τώρα να είναι εδώ; Μόνο εγώ ήξερα τον δρόμο. Αλλά, δε με πειράζει καθόλου. Μου είναι πιο ευχάριστο να περπατάω με ένα χέρι πλεγμένο στο δικό μου ή να βουτάω στο βυθό ενώ ξέρω πώς κάποιος είναι στην αμμουδιά και περιμένει να του ανεβάσω έναν μικρό θησαυρό. Ακόμα και ο αέρας χαϊδεύει πιο γλυκά τα φτερά μου καθώς πετάω με εκείνον στο πλάι μου. Όλα είναι γεμάτα φως.
...Τα δάχτυλά μου αφήνουν την μελωδία να σβήσει. Πρέπει να ανοίξω τα μάτια μου και να αντικρύσω εκείνον που εισέβαλλε στο μυαλό μου. Όμως, δεν θέλω. Αυτό που είδα με κλειστά τα μάτια καθώς έπαιζα, είναι σίγουρα καλύτερο από οτιδήποτε θα μπορούσε να ακολουθήσει μετά την επιστροφή μου στην πραγματικότητα. Γιατί να χαλάσω το τέλειο; Γιατί να καταστρέψω κάτι αψεγάδιαστο; Άλλωστε, αυτό το πρελούδιο του Μπαχ θα είναι πάντα εκεί για να μου το θυμίζει.

Ιωάννα Κ.

glenn gould playing it....

Το ρολόι της Ροδίας

Χαμένο στο χρόνο , κινείται παράλληλα με την πραγματικότητα μα ποτέ δε θα σου μαρτυρήσει τίποτα. Αυτό το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί στιγμές, αλλεπάλληλες ,ανόητες και συγχρόνως γεμάτες νόημα. Ένα ρολόι που χτυπάει και δημιουργεί χρώματα όταν τα μάτια μπορούν να δουν μόνο νύχτα. Είναι η στιγμή που τα όνειρα γίνονται δικά σου και όμως είναι η ίδια στιγμή που πέφτεις από τη μονότονη και άπληστη κόρνα του από πίσω όταν ανάβει πράσινο. Κάθε φορά θυμάμαι που άναβε πράσινο ποτέ δεν ξεκίναγες αμέσως. Φόβος· μα το ρολόι της Ροδίας πάντα σου δημιουργούσε ένα σκοπό. Τώρα, καλά κρυμμένο μπροστά στα μάτια σου, είναι θαμμένο κάτω από ένα πέπλο διάφανης σκόνης. Το φορούσες στο χέρι και σου μάθαινε να ζεις με την απώλεια ,άλλοτε γλυκιά, άλλοτε επώδυνη. Τώρα κάτω από το κρεβάτι σου, είναι αυτό που σου παίρνει τα όνειρα. Μήπως τελικά είναι εκεί που ήθελε να είναι; Σε ρωτάω και εσύ ποτέ δεν απαντάς. Μόνο τρέχεις. Να πας που; Για αυτό σου λέω, κρύψε το ρολόι της Ροδίας κάπου που δε θα μπορείς να το βρεις. Πάρε το απ’ το κρεβάτι σου και κρύψε το στο πρώτο όνειρό σου. Αυτό που ξέχασες και κάθε φορά που ουρλιάζεις για ταυτότητα, εγώ δε σ’ αναγνωρίζω. Τώρα ζει το ρολόι της Ροδίας και όχι εσύ.

...

Λάμπρος Δ.

Για μία τελευταία φορά

...Πρέπει να διαβάζω. Μάλλον θα έπρεπε αυτή η πρόταση να μην ξαναβγεί από το στόμα μου. Πραγματικά, δεν βρίσκω το λόγο γιατί να χρειαστεί να την αναφέρω σε κάποιον. Είναι σα να λέω «ζω». Το ξέρω ότι ζω και ότι πρέπει να διαβάζω και μάλιστα, μπορώ να το αποδείξω, παράλληλα, με τη μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής- ελπίζω να μην έχω να κάνω με υποστηρικτές του ιντουισιονισμού*. Έστω λοιπόν ότι δε ζω και δε θα πρέπει να διαβάζω. Τότε είμαι νεκρή και, προφανώς δεν ανοίγω ούτε ένα βιβλίο . Άρα δεν έχω τίποτα να σκεφτώ ή να μάθω και η ψυχή μου έχει αρχίσει να ταξιδεύει.

...Σκέφτομαι. Σκέφτομαι συνέχεια. Οποιοδήποτε ερέθισμα είναι καλοδεχούμενο. Ξέρετε, αυτό είναι ένα προτέρημα της σκέψης. Δεν είναι επιλεκτική, ούτε κάνει διακρίσεις. Μπορώ να σκέφτομαι ένα βιβλίο που διάβασα ή ένα πρόβλημα που θέλω να ασχοληθώ και λίγο αργότερα πώς θα γιορτάσω τα γενέθλιά μου ή τι καιρό θα έχει αύριο. Πρέπει, όμως να γίνει μία διαλογή του τι σκέφτομαι, κυρίως ως προς το χρόνο που του διαθέτω, όσο αυτό είναι δυνατό, αλλιώς θα ήμουν έρμαιό τους. Έτσι, όταν πολλές φορές, νιώθω το μυαλό μου να στροβιλίζεται μέσα στο κεφάλι μου και να στέλνει πρόσκληση στον πονοκέφαλο, αυτόματα η σκέψη μου το καταλαβαίνει και ασχολείται με κάτι απλό και κυρίως ξεκούραστο. Ποτέ όμως δεν σταματά.

...Μαθαίνω. Κάθε μέρα μαθαίνω και κάτι καινούριο. Είτε μια απλή πληροφορία, είτε μια ολόκληρη θεωρία. Πιστεύω ότι είναι ανάγκη του κάθε ανθρώπου η μάθηση και σε μένα η ανάγκη αυτή μετατρέπεται σε δίψα. Δεν έχει σημασία αν θα περάσει στην μακρόχρονη μνήμη μου το καθετί που θα μου προσφερθεί για μάθηση. Άλλωστε η αφομοίωση γνώσεων απαιτεί χρόνο, και συγκέντρωση και δυστυχώς δεν τα διαθέτω πάντα. Όμως απ’ την άλλη, μπορεί να υπάρξει και κάτι, ίσως μικρό ή μεγάλο, ίσως σημαντικό ή ασήμαντο, που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό μου και δεν θα ξέρω το γιατί. Όπως μου έχει ήδη συμβεί με τα μιτοχόνδρια, τα οποία λειτουργούν ως «εργοστάσια παραγωγής ενέργειας» μέσα σε ευκαρυωτικά κύτταρα. Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η συγκεκριμένη πληροφορία, την οποία έλαβα πριν τόσα χρόνια, που δεν χρειάστηκε ποτέ να ανακαλέσω και το κυριότερο, η Βιολογία δεν ανήκε ποτέ στα ενδιαφέροντα μου- μάλλον το αντίθετο-, δεν φεύγει από τη μνήμη μου. Ίσως πολύ απλά πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πληροφορίες που δε θα μας χρειαστούν ποτέ, μόνο θα υπάρχουν για να πιάνουν αβαρή χώρο, εκεί δίπλα στις «καλές» γνώσεις. Άρα πρέπει να συνεχίζω να μαθαίνω ό,τι μου προσφέρεται μέχρι να με προδώσει η μνήμη μου.

...Η ψυχή μου είναι εδώ. Δεν τολμώ καν να εκφράσω έναν ορισμό της ψυχής στο μυαλό μου, απλά συλλέγω πληροφορίες από αυτούς που προσπάθησαν και τις τροποποιώ με βάση τα πιστεύω και τα θέλω μου. Στην ψυχή μου δίνω άλλες ιδιότητες, πιο παροιμιώδεις και σίγουρα την θέλω μόνο δική μου. Θεωρώ ότι είναι μοναδική και τρανταχτή απόδειξη αυτού, είναι η απουσία από το λεξιλόγιό μας συνώνυμου ακόμα και της ίδιας της λέξης που τη συμβολίζει. Ακόμα, πιστεύω ότι χωρίς την ψυχή δεν μπορώ να συγκινηθώ, να κλάψω και δεν έχω τη δύναμη και τη θέληση να πάρω σημαντικές αποφάσεις. Όμως εγώ συγκινούμαι, κλαίω και καθημερινά καλούμαι να αποφασίσω πάνω σε θέματα που έχουν αντίκτυπο και σε μένα, αλλά και στους γύρω μου. Αυτό σημαίνει ότι η ψυχή μου, ακόμα κι αν έχει την ενδιάθετη τάση να απελευθερωθεί από μένα, όπως πίστευε η Πυθαγόρεια σχολή, σίγουρα αυτή τη στιγμή δεν ταξιδεύει για να βρει άλλη θνητή φυλακή.

...Άρα, το αρχικό συμπέρασμα είναι άτοπο. Επομένως ζω και πρέπει να διαβάζω. Αυτή είναι η τελευταία φορά που σχηματίζω αυτή την πρόταση.

...

Ιωάννα Κ.

...

*Ιντουισιονισμός : Σχολή φιλοσοφίας των μαθηματικών που εμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα και ιδρυτής της ήταν ο Ολλανδός μαθηματικός L.E.J. Brouwer. Ένα από τα βασικά στοιχεία των Ιντουισιονιστών είναι ότι δέχονται μόνο κατασκευαστικές μεθόδους απόδειξης των μαθηματικών θεωρημάτων και απορρίπτουν εκείνες που χρησιμοποιούν τη μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής.

Καλή αρχή

Η Λογοτεχνική ομάδα του Τμήματος Μαθηματικών δημιουργήθηκε αυθόρμητα μετά από ένα μήνυμα του Λάμπρου στο ΦΟΡΟΥΜ του Τμήματος Μαθηματικών. Αμέσως είχαμε όλοι το συναίσθημα ότι κάτι καλό γίνεται και το πείραμα θα πάει καλά.

Εδώ θα γίνονται αναρτήσεις είτε κειμένων από βιβλία που προσέχθηκαν ιδιαίτερα από την ομάδα, είτε κείμενα μελών της ομάδας